[TS10] เหตุเกิดที่มูนสตาร์ - TaeKang (เต้กั้ง) pt.1

ข้อมูลเบื้องต้น

[TS10] เหตุเกิดที่มูนสตาร์ - TaeKang (เต้กั้ง) pt.1




.
.
.

"พี่เต้ พรุ่งนี้ไม่มาดูจริงๆเหรอ~"


"ขอดูก่อนนะกั้ง ไม่รู้พรุ่งนี้เสร็จกี่โมง"


เสียงสนทนาผ่านโทรศัพท์มือถือยังดังต่อเนื่อง ขณะที่เต้ไขกุญแจเข้าห้องพักไป ปลายสายคือกั้ง น้องรักของเขาซึ่งตอนนี้เขยิบสถานะขึ้นมาเป็น "คนรัก"


"แต่พรุ่งนี้เทปสุดท้ายแล้วนะ ไม่มีอัดอีกแล้วน๊า~" เด็กหนุ่มยังคงอ้อนเสียงหวาน อยากให้พี่ชายมาดูให้ได้


"พี่นัดเขาไว้ 6 โมง กว่าจะลองชุด กว่าจะถ่ายรูป คงนานอ่ะกั้ง" เต้หมายถึงช็อปเสื้อผ้าที่เขานัดไว้ว่าจะไปหา ซึ่งวันมาชนกับวันอัดรายการของน้องชายพอดี


"อือ... ก็ได้~ ก็แล้วแต่..."


กั้งทำเสียงหงอย ก่อนจะวางสายจากพี่ชาย พรุ่งนี้เด็กหนุ่มมีคิวอัดคอนเสิร์ตเดอะสตาร์ทีวีสเปเชี่ยลซึ่งเป็นเทปพิเศษของแกงส้ม รุ่นพี่เดอะสตาร์คนหนึ่งของเขา มีพี่ฮั่น ซีดี และเขา มาเป็นแขกรับเชิญ กั้งอยากให้พี่เต้มาดูการแสดงด้วย แต่พี่ชายเอาแต่บอกว่าไม่ว่างๆ นัดคนอื่นไว้ตลอด ไม่สนใจจะมาดูซะเลย


"ฮึ!!! พี่เต้นะพี่เต้ งอนแล่ว!"


เด็กน้อยโยนโทรศัพท์ลงข้างหมอน ก่อนคว้าผ้าห่มนอนคลุมโปง สักแป๊บหน้าจอโทรศัพท์ก็กะพริบข้อความแจ้งเตือนแอปไลน์ขึ้นมา


"กั้งนอนรึยังครับ? เจอกันพรุ่งนี้นะ ^^ ฝันดีครับ" เป็นพี่ฮั่นนั่นเองที่ส่งข้อความมา กั้งหยิบโทรศัพท์มาส่งสติกเกอร์หลับฝันดีกลับไปให้ แล้วจู่ๆก็นึกอะไรขึ้นมาได้........


'ไอ่พี่เต้ ไม่สนใจเราดีนัก ฮึฮึ ไม่สนใจให้ตลอดนะเว้ย.... ฮึฮึฮึ~'


เด็กน้อยปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วยิ้มกริ่มอยู่คนเดียว ....พรุ่งนี้ละ สนุกแน่....~~~ -____-+



++++++++++++++++++++++++++++++++



เช้าวันต่อมา รถตู้ของบริษัทมาส่งกั้งที่สตูดิโอมูนสตาร์ตามเวลาที่นัดหมายไว้ เมื่อเด็กหนุ่มเดินเข้าไปภายในห้องรับรอง ก็พบว่าพี่ฮั่น รุ่นพี่เดอะสตาร์ของเขาเดินทางมาถึงก่อนหน้าเรียบร้อยแล้ว


"สวัสดีครับพี่ฮั่น" กั้งยกมือไหว้รุ่นพี่ตามประสาคนอายุน้อยกว่า พี่ฮั่นเองก็รับไหว้ก่อนกล่าวคำทักทาย


"ว่าไง เมื่อคืนนอนดึกเหมือนกันนะเรา" ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เอ่ยคำทักอย่างอารมณ์ดี ในแววตาเป็นประกายวิบวับอย่างประหลาด


"ก็ทำการบ้านด้วยครับ เลยนอนดึกนิดหน่อย" เด็กหนุ่มสบตากับรุ่นพี่ได้เพียงครู่ก็ต้องผลุบลงต่ำ เพราะดวงตาคู่นั้นมันมีประกายบางอย่างที่ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกประหม่า ...ราวกับกำลังถูกหยอกเย้าด้วยสายตาก็ไม่ปาน


ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะได้สนทนากันต่อ ก็ปรากฏร่างผอมเพรียวของใครคนหนึ่งที่หน้าประตูกระจก เป็นแกงส้ม รุ่นพี่เดอะสตาร์อีกคนของกั้งนั่นเองที่ยืนจ้องมองทั้งสองคนอยู่ตอนนี้


"สวัสดีครับพี่แกง..." กั้งยกมือไหว้แกงส้มเหมือนที่ไหว้พี่ฮั่น แกงส้มยิ้มรับอย่างยินดี แต่ดวงตาฉายแววคมกริบแตกต่างจากพี่ฮั่นที่มองเขาด้วยความเอ็นดู


"นึกว่าหายไปไหน พี่ฮั่นลงมารับกั้งนี่เอง ฮึ~" แม้น้ำเสียงจะดูปกติ แต่ปลายเสียงกระแทกกระทั้นนิดๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้ามาหาพี่ฮั่นและจับแขนพาเดินไปด้วยกัน โดยไม่ลืมที่จะหันมาพูดกับกั้งไปพร้อมกันด้วย


"ป่ะกั้ง ขึ้นไปพักข้างบนก่อน แล้วเดี๋ยวพอมาครบทุกคนแล้วค่อยเริ่มซ้อมกันนะ"


กั้งมองแกงส้มจูงแขนพี่ฮั่นเดินขึ้นบันไดไป เห็นพี่ฮั่นหันกลับมายิ้มให้อย่างแหยๆ ก็พาลให้เด็กหนุ่มหัวเราะคิกเบาๆ ก็ดูสิ...เจ้าของเขาหวง มาทวงคืนอย่างไวเชียว


แล้วพี่เต้ล่ะ.... ถ้าเห็นเราสนิทสนมกับคนอื่น จะเข้ามาแย่งเราคืนหรือเปล่า? หรือไม่สนใจ... ปล่อยให้เราหลงเพ้อไปเองคนเดียวกันนะ?


คิดแล้วก็เจ็บแปลบในหัวใจ ดวงตากลมจ้องดูหน้าจอโทรศัพท์ที่ยังไม่มีข้อความจากพี่ชายคนสนิทส่งเข้ามาเลย ทั้งที่แอบน้อยใจเล็กๆ แต่เด็กหนุ่มก็ตั้งโหมดปิดเสียง เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าแล้วพยายามทำใจไม่ให้ฟุ้งซ่าน ด้วยความเป็นมืออาชีพ ในตอนนี้เขาจึงต้องโฟกัสเรื่องงานก่อน


.
.
.
เมื่อเสร็จสิ้นการซ้อมครั้งแรก ก็ได้เวลาอาหารเที่ยงพอดี ทั้งกั้ง แกงส้ม พี่ฮั่น และซีดี ต่างก็มาพักทานข้าวกันที่ห้องแต่งตัว ซึ่งทีมงานได้นำอาหารและเครื่องดื่มมาจัดเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว


"แกงส้ม มาแก้คิวตรงนี้แป๊บนึงนะครับ เดี๋ยวตอนบ่ายจะซ้อมอีกที"


"ได้ครับพี่" แกงส้มตอบรับ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องพร้อมทีมงาน เพื่อคุยงานในส่วนที่ยังไม่เสร็จเรียบร้อยดี


"โหววว พี่ตั้มอ่ะ ไหนบอกพรุ่งนี้จะพาเฌอตาร์มาที่ตึกไง ผมอุตส่าห์คิดถึง อยากเล่นกับน้องอ่า" เป็นซีดีที่คุยโทรศัพท์กับพี่ตั้ม พี่ชายคนสนิทด้วยน้ำเสียงแง่งอน ก่อนจะเดินออกไปจากห้องเพื่อหาที่เงียบๆคุยอีกคน


ในตอนนี้จึงเหลือเพียงกั้งและพี่ฮั่นเท่านั้นที่อยู่ด้วยกันสองต่อสอง กั้งเองไม่ได้สนใจอาหารที่อยู่ตรงหน้าสักเท่าไหร่ หากแต่หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเช็กสาย missed call และข้อความไลน์ ว่ามีการติดต่อจากพี่เต้บ้างมั้ย แต่ก็พบเพียงข้อความสั้นๆจากพี่ชาย ที่ส่งมาแค่ว่า "ตั้งใจทำงานนะวันนี้"


กั้งพิมพ์ข้อความอย่างรวดเร็วและส่งเข้าไปในห้องสนทนาของโปรแกรมไลน์ ที่เขาและพี่เต้ใช้พูดคุยกันเป็นประจำ ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่เซ้าซี้แล้ว แต่ก็อดถามไม่ได้


"พี่เต้อยู่ไหน? ไม่มาดูจริงอ้ะ?"


รอสักแป๊บ ก็มีคำว่า 'อ่านแล้ว' ขึ้นมาหน้าข้อความที่กั้งพิมพ์ไป บ่งบอกว่าพี่ชายตัวดีของเขาตื่นนอนแล้วและได้อ่านข้อความนั้นแล้ว


ทว่าพี่เต้ไม่ได้พิมพ์ข้อความอะไรกลับมา เพียงแต่ส่งสติกเกอร์ตัวการ์ตูนหน้าหงอยๆ มีน้ำตาไหลเป็นทาง กลับมาให้เท่านั้น


เด็กหนุ่มเห็นแล้วก็ทำหน้าง้ำขึ้นมาทันที ทั้งที่เป็นเรื่องไม่ควรจะงอแงหรือเรียกร้องอะไรทั้งนั้น แต่เขาก็อดน้อยใจไม่ได้ ....ก็ทำไมล่ะ กั้งอยากให้พี่เต้มาอยู่ที่นี่ด้วย วันนี้พี่เต้ก็ว่างไม่ใช่เหรอ แวะมาหาหน่อยไม่ได้หรือไง...


กั้งส่ายศีรษะไล่ความคิดไม่ดีออกไป แล้วปิดหน้าจอโทรศัพท์วางคว่ำลงกับโต๊ะ แต่กระนั้นก็ยังไม่รู้สึกอยากอาหารเท่าใดนัก...


"กั้ง~ ไม่กินข้าวเหรอ?" เป็นพี่ฮั่นนั่นเองที่ส่งเสียงทำลายความเงียบออกมา ชายหนุ่มยิ้มตาหยีและเขยิบเข้ามานั่งใกล้ๆ


"ทำไมวันนี้ดูไม่สดชื่นเลย ไม่สบายเหรอครับ?" ว่าพลางก็เอามือมาอังที่หน้าผากของเด็กหนุ่ม และอีกมือก็อังที่หน้าผากของตัวเองด้วยเพื่อเทียบว่าอุณหภูมิร่างกายปกติหรือไม่  


"กั้งไม่ได้เป็นอะไรครับพี่ฮั่น แค่เหนื่อยๆนิดหน่อยเอง" เด็กหนุ่มโกหกคำเบ้อเร่อ การซ้อมช่วงเช้าไม่ได้เหนื่อยอะไรขนาดนั้น แต่จะให้บอกว่าตัวเองงอแงงี่เง่าไปกับเรื่องไร้สาระส่วนตัวก็คงไม่ดีนัก


"อ่อ ถึงว่าดูเพลียๆ ดื่มน้ำหวานสักหน่อยมั้ย?" พี่ฮั่นยกแก้วน้ำหวานสีแดงใส่น้ำแข็งเย็นเจี๊ยบที่ทีมงานเตรียมไว้ให้บนโต๊ะ ยื่นมาให้ต่อหน้ากั้ง เด็กหนุ่มผงกหัวขอบคุณก่อนจะรับมาดื่มแต่โดยดี


กั้งดื่มไปก็เผลอมองหน้าพี่ฮั่นไปด้วย จึงได้เห็นว่ารุ่นพี่สุดหล่อมองเขาด้วยประกายตาวิบวับอีกแล้ว กั้งเสมองไปทางอื่นโดยอัตโนมัติ พลางนึกถึงแผนการที่เขาแอบคิดไว้เมื่อคืน...


...เมื่อคืนนี้ หลังจากวางสายพี่เต้ไปแล้ว และปรากฏข้อความของพี่ฮั่นขึ้นมา กั้งก็แอบคิดว่าวันนี้จะทำเป็นใกล้ชิดสนิทสนมกับพี่ฮั่นแล้วถ่ายเซลฟี่อัพขึ้นอินสตาแกรมเสียเลย เพื่อยั่วอารมณ์ให้พี่เต้เกิดความหึงหวง อยู่ไม่เป็นสุข และรู้จักร้อนรนเสียบ้าง ไม่ใช่ปล่อยให้กั้งว้าวุ่นใจอยู่คนเดียว... ทีเมื่อก่อนนะ เวลาไปทำงานด้วยกัน แค่กั้งหยิบหูฟังขึ้นมาฟังเพลง พี่เต้ก็น้อยใจโวยวายใหญ่ หาว่าไม่สนใจพี่แล้วใช่มั้ย ...แต่ดูเดี๋ยวนี้ซิ ขนาดกั้งไปถ่ายแบบถอดเสื้อกับนายแบบอื่นๆตั้งหลายคน พี่เต้ยังนิ่งเฉย แถมยังสนับสนุนให้ฟิตหุ่นเพิ่มอีกต่างหาก ไม่น้อยใจ ไม่งอนเหมือนเก่าเลย


...มีสองอย่างที่ทำให้พี่เต้เปลี่ยนไป ถ้าไม่เป็นผู้ใหญ่ขึ้น ...ก็คงเริ่มจะเบื่อกั้งแล้ว ถึงได้ดูไม่สนใจใยดีอะไรเลย...


คิดดังนั้นแล้วเด็กหนุ่มก็ต้องส่ายศีรษะไล่ความคิดด้านลบออกไปอีกรอบ แล้วจึงยกแก้วน้ำหวานขึ้นซดทีเดียวจนหมด และเผลอสำลักเข้าเต็มเปา


"แค่กๆๆ! โอ๊ย...แย่จัง" กั้งเอื้อมมือไปหยิบกระดาษทิชชู่มาจะเช็ดปาก แต่ก็ไม่ไวเท่าพี่ฮั่นที่หยิบมารออยู่ตรงหน้าเรียบร้อยแล้ว


"มา... เดี๋ยวพี่เช็ดให้นะครับ" มือใหญ่บรรจงซับให้ที่มุมปากและคางของเด็กหนุ่ม กั้งได้แต่นั่งนิ่งมองพี่ฮั่นไม่วางตา...


...ถ้าตอนนี้คนที่อยู่ตรงหน้าคือพี่เต้ก็คงจะดีสินะ อยากให้พี่เต้มาคอยดูแลเอาใจใส่แบบนี้บ้างจังเลย... กั้งได้แต่คิดในใจ...


    

ทันใดนั้น กั้งก็สะดุ้งเล็กน้อย เมื่อมือของพี่ฮั่นเลื่อนมาหยุดนิ่งอยู่ที่ริมฝีปากของเขา นิ้วใหญ่กดลงบนกลีบปากสีชมพูเบาๆ แม้จะนุ่มนวล... แต่ก็ดูคุกคามในความคิดของเด็กหนุ่ม ด้วยเพราะสายตาของพี่ฮั่นในยามนี้เต็มไปด้วยประกายแปลกๆ ดูจะล้อเล่น...แต่ก็เหมือนมีความรู้สึกซุกซนบางอย่างผสมอยู่ในนั้น


"พะ...พี่ฮั่นครับ..." กั้งเอ่ยปากพูดได้เพียงนิดเดียว นิ้วใหญ่ก็กดปิดทับหยุดคำพูดของเด็กหนุ่มเอาไว้ พี่ฮั่นยิ้มน้อยๆและกระซิบเสียงแผ่วเบา....


"กั้งน่ารักนะ... มาเล่นอะไรสนุกๆกับพี่มั้ย?"


"พี่ฮ...!!!"


เสียงประท้วงของเด็กหนุ่มขาดหายไป เมื่อถูกกดปิดด้วยมือแข็งแรงของรุ่นพี่ กั้งพยายามแกะมือที่แข็งอย่างกับเหล็กนั้นออก แต่ด้วยแรงกำลังที่ต่างกันมาก กั้งจึงไม่สามารถหลุดรอดจากเงื้อมมือของพี่ฮั่นได้เลย.........



...ใครก็ได้ช่วยด้วย...!!!

...พี่เต้...!!!


แม้นในห้วงเวลานี้  กั้งก็ยังอุตส่าห์นึกถึงพี่ชายคนสนิท ทั้งที่เขาคนนั้นอยู่ไกลออกไปหลายกิโลฯ ไม่มีทางจะมาช่วยได้ทันอยู่แล้ว แต่ในหัวใจของกั้งก็นึกถึงแต่เขาคนเดียว...


...แล้วกั้งจะทำอย่างไรต่อไปดี?




...ในขณะเดียวกันนั้น ที่คอนโดของเต้ ชายหนุ่มเพิ่งตื่นนอนได้ไม่นาน เขาออกกำลังกายวิดพื้นตามที่เคยทำเป็นประจำ ก่อนจะลุกมาจัดข้าวของในห้องให้เป็นระเบียบหลังจากปล่อยทิ้งกระจัดกระจายมาหลายวัน เมื่อทำแล้วก็ติดลมบน จนไม่ได้สนใจเช็กดูหน้าจอโทรศัพท์ของตนเองที่ชาร์จทิ้งไว้เลย ว่ามีใครส่งข้อความอะไรมาหาบ้าง.....


ดังนั้น ชายหนุ่มจึงไม่เห็นข้อความสั้นๆ ที่ถูกส่งมาเพียงครั้งเดียวแล้วก็หายไป...



"กั้งแย่แล้ว รีบมาเร็ว!"



.
.
.


(โปรดติดตามตอนต่อไป)



 
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++